O wyroku wydanym przez sędziego Rafała Wagnera poinformował dziś na Twitterze Piotr Nisztor. Sąd, jak relacjonuje dziennikarz, nakazał mu przeprosić Zbigniewa Bońka za "sugestie dot. jego związków z SB i bycia przez niego gwarantem PRL-owskiego układu". Jednocześnie sąd orzekł, że wątki w publikacjach Nisztora dotyczące Mikrotelu, firmy prowadzonej przez brata prezesa PZPN, nie naruszają dóbr osobistych Bońka. - Musze przeprosić Zbigniewa Bońka za to, że źle odebrał moje publikacje. Uzasadnienie orzeczenia jest kuriozalne. Oczywiście składamy apelację - napisał Piotr Nisztor. Dodał, że prokuratura w tej sprawie wnosiła o oddalenie powództwa. Nisztor podkreślił, że dzisiejszy wyrok "bardzo mocno uderza w wolność mediów" Wyrok w sprawie wytoczonej mi przez @BoniekZibi bardzo mocno uderza w wolność mediów. Można bowiem - mimo NAPISANIA PRAWDY I DOCHOWANIA NALEŻYTEJ STARANNOŚCI - zostać skazanym za subiektywną interpretacje i postrzeganie tekstów przez ich bohatera🤷‍♂️ — Piotr Nisztor 🇵🇱 (@PNisztor) July 30, 2021 Proces z powództwa Zbigniewa Bońka toczył się przez Sądem Okręgowym w Warszawie. W sierpniu i wrześniu 2020 r. Piotr Nisztor, dziennikarz śledczy „Gazety Polskiej”, opublikował kilka artykułów dotyczących Polskiego Związku Piłki Nożnej i jego prezesa Zbigniewa Bońka. Materiały (ukazały się na łamach „Gazety Polskiej” i „Gazety Polskiej Codziennie”) dotyczyły działalności zarabiającej miliony na współpracy z piłkarską federacją spółki SportFive kierowanej przez Andrzeja Placzyńskiego, byłego kapitana SB. Oprócz tego Nisztor ujawnił relacje PZPN ze spółką Mikrotel, należącą do brata i bratanka szefa związku. Za te publikacje Boniek pozwał gazety i dziennikarza do sądu. Źródło:

Dziennikarz Ján Kuciak badał sprawę oszustw podatkowych dokonywanych przez biznesmenów mających powiązania z politykami. Został zastrzelony. Jak pisał wówczas w tygodniku dziennikarz śledczy „Gazety Polskiej” Piotr Nisztor, we wrześniu 2019 roku w tajemniczych okolicznościach zniknął radca prawny Jacek Świeca, prowadzący kancelarię w okazałej kamienicy na warszawskim Śródmieściu. Na liście jego klientów znajdowały się podmioty zajmujące się handlem bronią, Fundacja Otwarty Dialog, a także Stowarzyszenie „Sowa”, zrzeszające byłych funkcjonariuszy i pracowników Wojskowych Służb Informacyjnych (WSI). Ponadto z ustaleń „GP” wynikało, że prawnik do dziś figuruje w Krajowym Rejestrze Sądowym jako wspólnik gen. Marka Dukaczewskiego. To były szef WSI, stojący na czele Stowarzyszenia „Sowa”. Jak wskazywał Nisztor, prawnik nie zwrócił jednej z firm pożyczkowych ponad 3 mln zł. Pieniądze pożyczył na początku 2019 r. Zabezpieczeniem miały być wierzytelności z tytułu rzekomego wynagrodzenia jakie jego kancelaria miała otrzymać dzięki umowom z Ministerstwem Sprawiedliwości. Dokumenty zostały sfałszowane. Ministerstwo Sprawiedliwości o sprawie powiadomiło prokuraturę i Centralne Biuro Antykorupcyjne. Śledztwo w tej sprawie prowadzi Prokuratura Okręgowa w Warszawie. - Moje źródła twierdzą, że w momencie zniknięcia mógł dysponować nawet 5-7 mln zł - zaznaczył dziennikarz. Okazuje się, że prawnik został zatrzymany w piątek w Budapeszcie i zostanie przekazany Warszawie, gdzie usłyszy zarzuty. O sprawie informuje Piotr Nisztor: Źródło: Polska – Śledczy z Krakowa blisko wyjaśnienia zabójstwa dziennikarza - W ostatnich tygodniach w świecie przestępczym i prawniczym jest coraz głośniej o sprawie Ziętary. Według krążących informacji dziennikarzowi grożono w okresie poprzedzającym jego porwanie, ale zlekceważył ostrzeżenia, mimo iż doszło nawet do próby jego Z przyjemnością przedstawiamy Wam wywiad z Maciejem Moskwą — fotoreporterem, współzałożycielem kolektywu dokumentalistów TESTIGO — trzykrotnym laureatem nagrody Gdańsk Press Photo, laureatem Zdjęcia Roku BZ WBK Press Foto 2014, oraz zwycięzcą Grand Press Photo 2015. [Foto: Maciej Moskwa źródło: portfolio] Portal Wiemy, że dużo podróżujesz. Często wyjeżdżasz. Gdzie teraz jesteś? Cześć, jestem w drodze do Kosowa, za trzy dni zaczynam tam kurs “BHP” dla korespondentów ze stref konfliktu. Równolegle, na trasie do Djakowicy staram się zachęcić nasze polskie redakcje do opublikowania materiału, który kilka dni temu zbierałem w Palestynie. Jak było w Palestynie? Ciężko, konflikt w Gazie wyraźnie rozdrapuje nie gojące się rany między dwoma narodami. Z jednej strony widziałem rakiety Hamasu latające nad blokami mieszkalnymi w Ashkelon, z drugiej widziałem jak armia izraelska strzela ostrą amunicją do demonstrantów, albo eskortuje osadników izraelskich, którzy pod osłoną nocy katują palestyńskie rodziny w ich domach. A jak materiał? Jesteś zadowolony ze zdjęć? Przy tych tematach, ograniczeniach w poruszaniu się, często też podczas samego robienia zdjęć ciężko jest sobie powiedzieć, że zrobiło się tyle ile by się chciało. Zrobiłem kilka zdjęć, które oddają emocje panujące na Zachodnim Brzegu. Zadowolenie fotografa to sprawa drugorzędna. Wróćmy zatem na chwilę do przeszłości. Od ilu lat jesteś fotoreporterem? Pamiętasz swój pierwszy “poważny” temat? Pierwszą pracę dla redakcji wykonałem w 2007 roku. Zdecydowanie nie pamiętam swojego “pierwszego razu”. Dlaczego prawie wszystkie zdjęcia prasowe są czarno-białe? Znajomi laicy w kwestiach fotografii, zawsze mnie o to pytali. Jeden z nich nawet stwierdził, że czarno-białe zdjęcia są “płaskie”. Przy tym pytaniu zawsze czuję się bezsilny. Przy obrazie czarno-białym mój mózg od razu pracuje na innych falach, skupiam się, odczytuję kształty, wyobraźnia pracuje. Czerń i biel to też kolory, tęcza też może być płaska. Swoją drogą, prasa boi się czerni i bieli, redakcje chcą koloru, najlepiej podkręconego z otwartymi cieniami z błogosławieństwem suwaka “clarity” z programów do obróbki zdjęć. W kolorowych zdjęciach mamy teraz więcej szczegółów niż byśmy pomyśleli. A czy to prawda, że fotografowie lubią by ich zdjęcia wyglądały bardziej dramatycznie niż rzeczywistość? Dlatego usuwają kolory i podkręcają kontrast. Nie wspominając o innych sztuczkach. Różowe majtki na płocie obok zabitego żołnierza wyglądałyby zbyt prozaicznie. Żadne zdjęcie nie jest w stanie oddać dramatu panującego w miejscu konfliktu. Właściwie każdy przypadek należy rozpatrywać z osobna, nie wiem czy można to lubić. Może bardziej chodzi o zatrzymanie widza, o to żeby w tych wyrazistych kontrastach i głębokich czerniach dostrzegł jeszcze wydarzenie, które te kontrasty rysują na fotografii. To fakt, że żadne zdjęcie nie oddaje prawdziwej ludzkiej tragedii i dramatu. Dochodzimy tutaj do kwestii, która wzbudza wiele kontrowersji wśród zwykłych czytelników. Kevin Carter był oskarżony o to, że wykonał słynne zdjęcie, ale nie pomógł małej dziewczynce i zostawił ją na pustyni na pewną śmierć. Co byś zrobił na Jego miejscu — geniealne zdjęcie albo życie człowieka? Wybieram normalność, zdrowie i życie. Porozmawiajmy chwilę o tym. Spodziewałem się takiej odpowiedzi, ale jak w takim razie wytłumaczyć reporterów, którzy nie mają żadnych zahamowań? James Nachtwey w swoim filmie “War photographer” opowiadał, że wojny i katastrofy zawsze przyciągały wiele hien. Takich reporterów nie można tłumaczyć, zresztą co to znaczy hiena? Ktoś, kto pokazuje za dużo? Czy może ktoś, kto po powrocie więcej opowiada o sobie niż o tragedii, którą powinien tam dokumentować? Myślę, że często robi się więcej hałasu o tym, że ktoś decyduje się pojechać w strefę konfliktu, niż o tym co tam się dzieje. To jest patologia, która toczy media. Przy okazji porwania Marcina Sudera w Syrii media pytały mnie tylko o to jak bardzo niebezpiecznie tam jest i jak się nielegalnie przekracza granicę. Jak się nielegalnie przekracza syryjską granicę? [śmiech — Piechotą, chyba, że wybiera się przeprawę przez Orontes. Zresztą o szczegóły lepiej pytać któregoś z milionów uchodźców. Dodaliby jeszcze jak traktują ich pogranicznicy, przemytnicy i parę innych wisienek. Myślę, że chodzi o kogoś, kto w dziennikarstwie szuka rozgłosu i pieniędzy a nie etyki. Na czym polega dokładniej ta patologia, o której wspomniałeś? Media szukają już wyłącznie taniej sensacji? Pieniędzy się w dziennikarstwie nie znajdzie. Rozgłos, możliwe, Tańca z Gwiazdami i tak się nie przebije. Media nie szukają wyłącznie taniej sensacji, po prostu proporcje są zachwiane. Mam wrażenie, że mój kontakt z mediami w kwestii Syrii zbyt często ocierał się o fakt pracy w nieprzyjaznym środowisku i zbyt rzadko poruszał istotne kwestie tego co się dzieje z ludźmi, którzy są w tym konflikcie uwięzieni. Jak długo byłeś w Syrii? Wiemy, że tam trwa wojna ale co się tam teraz dzieje? Co widziałeś? W Syrii spędziłem łącznie trzy tygodnie wiosną 2013 roku. W chwili obecnej kraj jest dotknięty najpoważniejszą klęską humanitarną XXI wieku, miliony uchodźców, ponad 170 tys. zabitych, obecność ekstremalnie zradykalizowanych religijnie grup fanatyków, plus rząd który masowo morduje cywili w nalotach. Piekło na ziemi. Pamiętasz coś szczególnego? Wszystko tam jest szczególne. Spojrzenia dzieci, uściski dłoni dorosłych. Pamiętam swój strach gdy słyszałem pierwszy raz strzelające tanki, pamiętam bezsilność wśród żyjących pod ziemią uchodźców, chłopca któremu pocisk urwał dłoń i nogę, Khalida, Raeda, Khaldouna i dziesiątki innych. Pamiętam nocne przejazdy ambulansem, gdzie sanitariusz sam oferował mi trzymanie broni dla własnego bezpieczeństwa, pamiętam kiepskiej jakości baklawy i dzieciaki z FSA, pogrzeb Mohlesa i Danę co hijab zrzuciła i robi rewolucję pod znakiem zielonego liścia. Przerwij mi lepiej. Co jeszcze? Jest jedna rzecz, która wynagrodziła cały trud jeżdżenia tam. Kiedy w styczniu pojawiłem się z moim przyjacielem Rafałem w ruinach “Martwych Miast”, w miejscowości Serjilla poznaliśmy tam Samar, dziewczynkę cierpiącą na leiszmaniozę. Ta choroba nieleczona zabija, w między czasie paskudnie szpeci ciało, głęboki niegojącymi się ranami. Zrobiliśmy zdjęcia, porozmawialiśmy. Nie sądziliśmy,że będziemy w stanie pomóc. Wróciliśmy tam półtora miesiąca później z misją PAH-u. Okazało się, że Samar będzie można pomóc. To największy “fotograficzny” sukces jaki można odnieść. To rzeczywiście musi dawać nieopisaną satysfakcję. Myślę, że lekarze czują to samo kiedy ratują ludziom życie. Wspominałeś o tym sanitariuszu. Jak wygląda kwestia broni podczas pracy fotoreportera? Na filmie „Byliśmy żołnierzami” jest taka scena, w której zaprawiony w boju sierżant wciska młodemu korespondentowi z aparatem, karabin automatyczny do ręki tuż przed atakiem Japończyków. Podczas natarcia zaczyna z niej strzelać i ta broń ratuje mu życie. Z drugiej strony jest podobno zasada, że dziennikarzom nie wolno nosić broni bo to właśnie gwarantuje im bezpieczeństwo? Mogę tylko powiedzieć, że oczywiście nie dotknąłem tamtej broni. Bronią dziennikarza musi pozostać długopis, dyktafon, aparat i kamera. Oczywiście nie ma dogmatu, nikt nie wie jak się zachowa w danej sytuacji. Czym innym jest jechać ambulansem w czarną noc gdy strach ma wielkie oczy a czym innym jest czekać, aż przyjdzie ktoś kto bez żadnych wątpliwości brutalnie się z nami rozprawi. Mam nadzieję,że nie będę musiał mierzyć się z takimi problemami. Dziennikarz, który zdecyduje się dotknąć broni, naraża na śmiertelne niebezpieczeństwo wszystkich swoich kolegów i koleżanki, którzy przyjadą w to miejsce pracować. Jak traktowali Cię Syryjczycy? Jak traktuje się fotoreporterów z Zachodu w takich krajach jak Syria. Izrael czy np Egipt. Syryjczycy traktowali mnie bardzo dobrze, żyłem wśród nich. Jedliśmy to samo, piliśmy to samo, słyszeliśmy to samo. Ale przecież nie można uogólniać, czasem musi się pojawić nieufność, po obu stronach-to normalne. Moim zdaniem nie ma różnicy czy jest się w Polsce, Rosji, Syrii czy Irlandii. Ludzie wszędzie są tacy sami, dobrzy i źli, ufni i czas i własna otwartość na nowe, na obcego są kluczem do dobrego traktowania. W Izraelu podróżując z Jerozolimy do Ashkelon usłyszeliśmy alarm rakietowy. Pociski Hamasu leciały w najbliższej okolicy, kierowca zatrzymał autobus i ludzie wyskoczyli na zewnątrz. Poznaliśmy tym sposobem małżeństwo, które zaprosiło mnie i kolegę do siebie na noc. Potem już u nich w domu syreny wyły jeszcze dwa razy. Poznaliśmy się lepiej, zbudowaliśmy zaufanie. Nie udało się to w Hebronie, gdy na ulicy izraelscy żołnierze pomimo, że stałem przed nimi godzinę i próbowałem dokumentować atak izraelskich osadników na Palestyńczyków kazali mi i ludziom zebranym rozejść się pod groźbą użycia broni. Wielu młodych ludzi czytając biografie znanych fotoreporterów lub relacje takie jak Twoje, marzy o tym by robić to samo. Sprzedać wszystko, kupić aparat i wyruszyć przed siebie. Wojny, trzęsienia ziemi. Katastrofy. Co byś im powiedział? Warto? Jeśli ktoś chce to naprawdę robić to nikogo nie będzie pytał o kalkulację zysków i strat. Mogę tylko potwierdzić to, co powiedział mi starszy kolega, fotoreporter: “Jeśli dotykasz zła, rzeczy ciemnych to pamiętaj, że one zostawiają ślady”. Z jednej strony przez krótką chwilę jest się w stanie nieważkości, nic nie jest zależne od nas, wszystko jest niesamowicie intensywne to bardzo szczególne doświadczenie. Jednak nie można się w tym zatracić, trzeba pamiętać że pomimo iż przeżywamy tak jak każdy uwikłany w sytuację to jednak mamy tam jeszcze zadania, proste wytyczne — być, rejestrować, przekazywać dalej. Kilka dni temu obok mnie strzelano do ludzi ostrą amunicją, rzucali kamieniami w izraelski checkpoint wojskowy. Ci młodzi ludzie ledwo dorzucali do celu a w ciągu dwóch godzin ponad dwudziestu z nich zostało postrzelonych w tym jeden w głowę. Wtedy ja sobie zadawałem pytanie czy warto. Więc dlaczego? Wspomniany wcześniej James Nachtway powiedział kiedyś, że fotografuje te wszystkie zbrodnie i cierpienie by ludzie się opamiętali i przestali zabijać. A Ty? Dlaczego to robisz?Dlaczego zostałeś fotoreporterem? Wiesz, nie robię tego często. Nie mam złudzeń odnośnie efektów jakie przynosi fotografowanie w takich miejscach. Zdjęcia nie powstrzymują walczących, pozwalają za to wiedzieć i widzieć tym którzy są “na zewnątrz”. To element budowania zbiorowej świadomości. Mam wrażenie, że to element jakiejś globalnej komunikacji, przeciwwaga dla cukierkowej wersji rzeczywistości. Zaledwie kilka h podróży od Gdańska i można znaleźć się w świecie, gdzie wszystko jest do góry nogami, warto być tego świadomym. Ludzie w takich miejscach proszą, żeby to głośno powiedzieć. Więc mówię, pokazuję i czuję, że dla kogoś to jest ważne. Może to egoistyczna pobudka. W tym dialogu i tak jest się tylko małym pyłkiem. Ale nawet ziarnko piasku potrafi zatrzeć tryby wielkiej maszyny. Czy zgadzasz się z tym słynnym zdaniem, że “jedno zdjęcie potrafi zmienić świat”? Czasem to zmienianie świata ma bardzo przyziemny charakter, przykład Samar, zdobycie dowodów na obecność leiszmaniozy w tamtym rejonie. Maszyna wojny się nie zatarła ale kilka dzieciaków ma się lepiej bo ktoś zajął się ich problemem, do tego trzeba było pojechać na miejsce zrobić zdjęcia. Liczenie na coś więcej może rozczarować. Nigdy nie wiemy kogo zdjęcia poruszą i co z tą wiedzą zrobi. Zadam prozaiczne pytanie: skąd brać na to wszystko pieniądze? Skoro sprzedanie zdjęć prasowych za dobre pieniądze jest bardzo trudne. Zwłaszcza gdy ktoś dopiero zaczyna. Nie ma „nazwiska”, legitymacji prasowej, akredytacji, nic. Jak zostać etatowym współpracownikiem Reutersa albo AP? Odnośnie etatu to się nie wypowiem, co do całej reszty, cóż… Na pierwszy wyjazd do wojennej Syrii miałem około czterysta euro na cały miesiąc łącznie z pobytem w Turcji. Jeśli jest się gotowym spać po ludziach, jeść w najtańszych miejscach, czasami sobie gotować to powinno się udać. Wysłannicy mediów korporacyjnych mają czasem na jeden dzień pobytu większy budżet niż wolny strzelec na dwa tygodnie, trzeba umieć się w tym odnaleźć i pracować pomimo wszystko. Czy przed wyjazdem za granicę w konkretny rejon, starasz się o jakieś akredytacje lub posługujesz jakaś legitymacją prasową? To może być konieczne w kontaktach z oficjalna władzą. Od 2009 roku działam w ramach kolektywu Testigo Documentary. Publikujemy, pojawiamy się w mediach ogólnopolskich, to pomaga. Wolni strzelcy, którzy chcą pracować w tym zawodzie mogą wstępować chociażby do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, legitymacja nie otwiera wszystkich drzwi, ale warto ją mieć, w Izraelu i Palestynie była niezwykle pomocna. Początkujący „wolny strzelec” nie ma żadnych szans by znaleźć się w samym centrum wydarzeń i wykonać zdjęcia lepsze niż etatowy fotograf z Reutersa, który ma nie tylko załatwione akredytacje u miejscowych polityków i wojskowych ale pieniądze na łapówki, przewodników i informatorów. Na miejscu co widać często w TV jest zawsze wielu fotoreporterów. Zawsze ktoś jest pierwszy. Robi się tłok. Zgadzasz się z opinią, że “romantyzm” tego zawodu skończył się na początku lat 90-tych? Wolni strzelcy nie zawsze powinni ścigać się z mediami głównego nurtu, właściwie wręcz powinni wkradać się w te obszary, które są pomijane przez rekinów rynku medialnego. Bólem jest to, że pogłębione historie o profilu konfliktowym muszą konkurować o miejsce i jakiekolwiek środki z rozrywką. Na zdjęciu: fotoreporter Maciej Moskwa (z lewej). Foto: Mateusz Ochocki Jeśli chodzi o bycie pierwszym, czasem to i tak nic nie zmienia. W 2011 roku trafiłem na wybuch pierwszych zamieszek w Damaszku, początek rewolucji w Syrii. Materiał nie poszedł nigdzie, trwał benefis Adama Małysza. Jak skomentujesz fakt rewolucji medialnej jaka się dokonuje od kilkunastu lat, wraz z upowszechnieniem na rynku tanich aparatów cyfrowych, smartfonów i Internetu. To powoduje, że sami powstańcy mogą nakręcać krótkie filmy i publikować je w sieci. Każdy może być fotografem i dziennikarzem? Szanse są równe dla wszystkich, fakt posiadania nożyczek nie z każdego czyni fryzjera. Dziennikarstwo to nie tylko rejestracja, trzeba jeszcze sporo warsztatu, świadomości posługiwania się językiem mówionym, pisanym i wizualnym. Trzeba mieć coś do powiedzenia, posiadać umiejętności analityczne, wtedy to ma sens. Człowiek pierwotny tez miał dostęp do narzędzi rejestracji, co nie znaczy że każdy je wykorzystywał. Czy oprócz fotografii prasowej, wykonujesz jakieś inne zlecenia? Inne tematy? Obsługi, konferencje, śluby, różności. Czytałem o takim nowym trendzie w fotografii ślubnej — młode pary zamawiają sobie pornograficzne, ok, erotyczne sesje z nocy poślubnej… A to ja jeszcze nie jestem trendy [uśmiech — U mnie ciągle klasyka, przygotowania, ceremonia, wesele i wiesz… plener osobnego dnia. Opowiedz o swoim najlepszym, czy może najważniejszym zdjęciu. Jakie były kulisy jego powstania? Nie widzę podium dla takiego zdjęcia. Wiem, które momenty były dla mnie ważne, rozwijające, muszę też przyznać, że bardzo szybko zapominam o swoich zdjęciach, wolę myśleć o tych które jeszcze mogę zrobić. Pewnie jeszcze przyjdzie czas na refleksję nad tymi, które powstały. Co myślisz o paparazzi? Wielu z nich uważa się za „dziennikarzy śledczych” Ja się nad nimi w ogóle nie zastanawiam. Dziennikarz śledczy pracuje, żeby obnażyć jakąś patologię, paparazzi jest patologią. Filozofia na użytek własny, pewnie pomaga im przyglądać się rano w lustrze. Fuj. Najgorsza chwila w karierze? Jeśli chodzi o mocne rzeczy, hmmm… Ja aż tak specjalnie ich nie przeżywam. W Kafranbel w Syrii zaliczyliśmy z kolegą ostrzał rakietowy, jeden z pocisków spadł na pobliski dom ze sklepikiem. Na miejscu zginął człowiek inny został ranny. Sytuacja była surrealna bo chwilę wcześniej piliśmy mate z rebeliantami, którzy odpalili radio i mogli mniej więcej określić w jaką część miasta polecą następne pociski. Tym sposobem biegliśmy po ciemku przylepiając się do ścian budynków i chowając po wnękach domów. Podczas tego samego pobytu doszło do bójki z użyciem kolb karabinów. Wracaliśmy akurat z wywiadu, staliśmy w zakorkowanym miasteczku kiedy na masce naszego samochodu wylądował człowiek, inny okładał jego głowę kolbą Ak-47 .Jednocześnie puścił serię w powietrze a finalnie skierował broń na człowieka , który opierał się o maskę. Tym samy wszyscy w samochodzie byli na linii strzału. Sytuacja sama się wyklarowała, bo ktoś inny zaczął strzelać w powietrze i naszego strzelca szybko spacyfikowano. Chodziło o korek. Porywczy kierowcy, tyle że z dostępem do broni. Najprzyjemniejsza? Z tymi “naj” to zawsze jest ciężko, znowu się trochę wykręcę i powiem, że to kombinacja momentów, interakcji z ludźmi. Kubek herbaty nad Wisłą, Orontesem czy Hari Rud zawsze cieszy. Z tego roku pamiętam poruszający moment. Wędrowałem wzdłuż granicy turecko-syryjskiej, na cienkiej nitce przygranicznego asfaltu poznałem dwóch braci uciekinierów z Aleppo. Szli piechotą, nie chcieli płacić przemytnikom, ich celem było Reyhanlie gdzie mieli odszukać przyjaciół ze swojego miasta. Zamieniliśmy kilka zdań, szybko stało się jasne ,że razem nie uda się nam złapać stopa do głównej drogi. Bracia szli przodem, Rafał, Dunja i Ali i ja za nimi. Moment w którym złapali okazję, wskoczyli szybko na pakę i zaczęli się oddalać w stronę bezpieczniejszej przyszłości był jak 6 w totka. Jak postrzegasz tzw dziennikarzy obywatelskich? Publikujących na swoich blogach albo serwisach typu — TVN/Kontakt24. Jako zagrożenie czy uzupełnienie Twojej pracy? Zdecydowanie uzupełnienie, zastanawiam się tylko dlaczego serwisy o których wspomniałeś nie wynagradzają ludzi dostarczających im materiały. Jeśli chodzi o zagrożenie, to zagrożeniem jest trend nie płacenia. Dla przykładu, tydzień temu przyjechałem z relacją z Hebronu, skontaktowałem się z redakcją Na Temat. Chcieli opublikować zdjęcia, założyć mi bloga i oczywiście to wszystko BEZ PŁACENIA. Podobne propozycje miałem już wcześniej od czołowych polskich serwisów informacyjnych. Może to tylko „polska specjalność”, gdyż zachodnie agencje dla dziennikarzy społecznych typu DEMOTIX wypłacają honoraria. Przy okazji, powiedz jak funkcjonuje Wasza agencja TESTIGO. A tak na marginesie, ten portal, czyli EPRAWDA — też nie wypłaca honorariów autorom, gdyż w założeniu jego celem jest szeroko pojęta edukacja społeczna. Nie mamy na to środków, gdyż nie przynosi nam to żadnych dochodów. Czy takie inicjatywy są złe? Testigo to projekt, który po trosze jest oparty na współpracy i rozwoju poszczególnych uczestników, z drugiej strony to grupa profesjonalistów, którzy najprościej mówiąc – “są do wynajęcia”. Wszystko zaczęło się od Ekspedycji Wisła — Marka Kamińskiego, którą obsługiwali fotograficznie absolwencie Sopockich Szkół Fotografii WFH, Tak się złożyło , że po półtora miesięcznym projekcie postanowiliśmy zawiązać kolektyw łączący ludzi, którzy chcą zajmować się reportażem. W chwili obecnej,jesteśmy na etapie rozwijania kolektywu, przyjęliśmy nowych członków w ramach TESTIGO Network, osiągnęliśmy już pierwsze sukcesy w konkursach Grand Press Photo i BZ WBK Press Foto, publikacje naszych członków pojawiają się między innymi w Polityce. Wspominasz o edukacji społecznej. Szkoda bardzo, że właśnie media o takiej misji są bez środków, a giganci, których redakcje nie pracują za darmo proponują wolnym strzelcom zero PLN. To samo tyczy się NGO — organizacji pozarządowych, gdzie pracownicy dostają regularnie pensje, ale nie widzą problemu w proszeniu fotografów o przekazywanie ich zdjęć za darmo w słusznym celu. Proszę nie zrozum mnie źle, nie jestem chodzącym kalkulatorem. Ale to wszystko prowadzi do tego, że później pracuje się za przysłowiową miskę zupy (w najlepszym wypadku). Odbija się to na naszym bezpieczeństwie podczas pracy w terenie i ograniczonych możliwościach zgłębiania tematu. Doskonale to rozumiem i popieram. To tak szeroki temat, że wykracza poza ramy Naszej rozmowy. Wróćmy do fotografii. Wymień jedno nazwisko swojego „ulubionego” fotografa i powiedz dlaczego go cenisz. Tradycyjnie już będę się opierał pojęciu “naj” [śmiech — W zeszłym roku brałem udział w warsztatach z amerykańskim fotografem Stanleyem Greenem z agencji NOOR. Muszę powiedzieć, że wywarł na mnie ogromne wrażenie, jego album Open Wound ze zdjęciami z Czeczeni jest po prostu kwintesencją obrazu, który mnie porusza i wrzuca w “fotograficzny” nastrój. W Polsce bardzo mi się podobają klatki Mariusza Foreckiego, w ogóle starsi koledzy to mieli dobrze, że na filmach musieli pracować. Wymieniłem dwa nazwiska. Jak fotografujesz? Idziesz na żywioł a później dokonujesz selekcji, czy „myślisz” nad każdym zdjęciem, zwracając uwagę na światło, kolor, kadr. Fotografuję tak jak pozwala mi miejsce, sytuacja, ludzie. Oczywiście staram się pracować zgodnie z zasadami rzemiosła, jednak czasem rzeczywistość w której pracuję przyspiesza, trzeba skupiać się nie tylko na tym co widać w wizjerze, ale również na tym co może być tuż obok czy kilkaset metrów dalej. Tym samym czasem ujęcia ważne dla jakiejś historii powstają nie w wyniku jakiegoś przemyślnego kadrowania, tylko z prostego faktu bycia w odpowiednim miejscu z aparatem. Moim zdaniem Twoje zdjęcia są na światowym poziomie. Czysty, „lekki” kadr, wyczucie chwili, nieskazitelna edycja. Ile czasu zajęło Ci dojście do takiego poziomu rzemiosła? Jesteś samoukiem czy studiowałeś fotografię? Ciężko dźwignąć taki komplement [uśmiech — Przyjemnie łechcze to “miłość własną”. Jeśli chodzi naukę fotografii to wyglądało to tak. I komunia święta, dostaję Smienę, ktoś wkłada tam rolkę slajdu. Rolka nigdy nie została wywołana. Następnie w 2005 roku idę do Sopockich Szkół Fotografii. Na tamtym etapie, wiedziałem tylko tyle, że chcę jeździć po świecie, robić zdjęcia i utrzymywać się z tego. Moja wiedza fotograficzna kończyła się na 3 wykresach które rozrysował mój ojciec Mieczysław, a dotyczyły pojęć czasu naświetlania, przysłony i głębi ostrości. Dwa lata później, byłem już po stażu w Gazecie Wyborczej, pracowałem na cyfrze, analogu, regularnie siedziałem w ciemni, spodobało mi się. Mam jeszcze jedno pytanie, na które czeka wielu fotoamatorów – jakiego używasz sprzętu podczas najważniejszych zleceń. Jakie body dokładnie i obiektywy? Canon 5dII, do tego na ogół 3 stare stałki 24/ 35/2 50/ Raz na ruski rok zabiorę ze sobą 100/2. To jest zestaw , którym robię reportaż. Na komercję pożyczam czasem od kolegów jakiś zoom czy inne rybie oko. Mam jeszcze Arcę Swiss 4×5 ale to bardziej fetysz niż narzędzie w moim przypadku. Dziękuję za rozmowę i życzę wielu sukcesów. Dziękuję, również życzę samych sukcesów w rozwijaniu EPRAWDY. Z Maciejem Moskwą rozmawiał Krzysztof C. Gretkus – Kosowo – Gdańsk ……………………………………. Krzysztof C. Gretkus (1970) — wydawca portalu Eprawda, fotoreporter. W latach 90. publikował opowiadania i wiersze w legendarnym warszawskim magazynie literackim bruLion. W 1995 r. wydał tom wierszy pt. “Szept i wrzask”. W 1999 r. ukończył poemat prozatorski “Czarne Światło”, od 2013 r. dostępny na Amazon i Smashwords pod angielskim tytułem “Puff of Black”. W latach 2008-2012 fotoreporter współpracujący z magazynem The Polish Times i agencją fotograficzną London News Pictures (LNP). ……………………………. Maciej Moskwa — (1982 r.) gdańszczanin, absolwent Sopockich Szkół Fotografii. Współzałożyciel kolektywu dokumentalistów TESTIGO. Laureat Zdjęcia Roku BZ WBK Press Foto 2014, trzykrotny laureat nagrody Gdańsk Press Photo. Finalista Grand Press Photo 2013 , Manuel Rivera-Ortiz Foundation Grant oraz PhotoPhilantrophy 2014. Z aparatem odwiedził 4 kontynenty przywożąc zdjęcia publikowane między innymi w Poznaj Świat, Gazecie Wyborczej, National Geographic Traveler, Tygodniku Powszechnym, Przekroju i miesięczniku Polska Zbrojna. Uwielbia obraz czarno-biały, perskie dywany i kawę z kardamonem. W 2013 roku dokumentował skutki wojny domowej w Syrii. ……………… Więcej: Blog | Testigo Foto: Mateusz Ochocki ( Gdańsk. Nadbałtyckie Centrum Kultury Uroczystość wręczenia nagród XIX Konkursu Fotografii Prasowej Gdańsk Press Photo 2015 im. Zbigniewa Kosycarza. Na zdjęciach: Maciej Moskwa (pierwszy z lewej) — zdobywca nagrody Grand Prix oraz Maciej Kosycarz i Larego Okey Ugwu — dyrektor Nadbaltyckiego Centrum Kultury. Gdański Gościem Magdaleny Stankiewicz w Kronice o 12:30 był Tomasz Duklanowski, dziennikarz śledczy Radia Szczecin. Rozmowa z Tomaszem Duklanowskim, dziennikarzem śledczym Telewizja Polska S.A

Opublikowano: 2016-05-24 23:42:58+02:00 Dział: Polityka Polityka opublikowano: 2016-05-24 23:42:58+02:00 Piotr Fogler, Dorota Stalinska w akcji Radia Hobby promujacej bezpieczna podroz samochodem, 2014 rok. Fot. Najbardziej szaleje oczywiście Radio Sputnik (kiedyś: Głos Rosji), którego dziennikarze i komentatorzy robią z byłego rzecznika Samoobrony „pierwszego więźnia politycznego” krwawego reżimu PiS. Tego typu bzdur można oczywiście słuchać z rozbawieniem. Ale można też, a nawet trzeba, stale się przyglądać, jak działa w Polsce rosyjska propaganda i dezinformacja. Zwłaszcza, że za chwilę mamy wywołujący wściekłość Kremla szczyt NATO w Warszawie. Na początek próbka sputnikowej „publicystyki” z ostatnich dni. Leonid Sigan, jedna z gwiazd dawnego Głosu Rosji w rozmowie telefonicznej z szefem prokremlowskiego „think-tanku” Europejskie Centrum Analiz Geopolitycznych Marcinem Domagałą stwierdza, że „z rozgoryczeniem dowiedzieliśmy się, że (…) Mateusz Piskorski został zatrzymany. On był częstym gościem na antenie Sputnika i nie krył swych przekonań”. Sigan pyta: „więc może właśnie te jego przekonania stały się powodem akcji ABW?”. Domagała oczywiście się zgadza. „Powiem brutalnie, polityk, który był krytykowany przez Mateusza Piskorskiego, koordynator do spraw służb specjalnych pan Mariusz Kamiński zamknął swojego krytyka w więzieniu. To jest wszystko, co na razie można na ten temat powiedzieć. To jest to, co się dzieje w tym momencie w Polsce” — alarmuje Domagała. Sputnikowym panom wtórują sputnikowe panie. Lewicowa publicystka Agnieszka Wołk-Łaniewska sugeruje, że aresztowanie Piskorskiego to… odpowiedź na słowa Billa Clintona o „putinizacji” polskiej demokracji, bo „uderzając w jedyną w Polsce partię otwarcie życzliwą Rosji, PiS chce udowodnić światu, że z Putinem nie ma nic wspólnego”. Łaniewska prosi, byśmy „różnili się pięknie”, topornie wbijając do głowy odbiorcom, że bohaterski Piskorski trafił za kraty za poglądy, a nie za szpiegostwo. Radio Sputnik to część przedsięwzięcia medialnego zadekretowanego osobiście przez Putina i prowadzonego przez państwową agencję Rossija Siegodnia. W Polsce mogło nadawać dzięki gościnie lokalnej stacji z Legionowa, Radia Hobby. „Mówi Moskwa. Radio Sputnik rozpoczyna swoją codzienną audycję w języku polskim” — słyszeli codziennie mieszkańcy Legionowa i okolic. Putinowska propaganda wsparta została pieniędzmi. Piotr Fogler, do niedawna prezes Radia Hobby, zapewniał, że to właśnie kasa była jedynym powodem wpuszczenia Sputnika na częstotliwość legionowskiej rozgłośni. Jest podpisana ponad trzy lata temu umowa, czysto komercyjna, umowa sprzedaży czasu antenowego. Nikt nie przewidział trzy lata temu tego, co Rosjanie , co Kreml zrobi w 2014 roku wobec Ukrainy, a zawarta wówczas umowa obowiązuje i nie możemy pozwolić sobie na jej zerwanie, bo to oznaczałoby decyzję o zamknięciu naszej rozgłośni — stwierdzał w lutym 2015 r. Fogler, dawny działacz Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej, mąż eks-posłanki PO Marty Fogler i brat Janusza Foglera, szefa potężnego stowarzyszenia ZAiKS. Z dokumentów Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wynika, że Radio Hobby brało od Rosjan w 2015 roku ok. 35 tys. złotych miesięcznie. To niezbyt wygórowana kwota za uwiarygodnianie kremlowskiej propagandy… Legionowska rozgłośnia ostatecznie, właśnie z powodu udostępniania anteny Sputnikowi, straciło, decyzją KRRiT z 11 stycznia 2016 r., koncesje na nadawanie. Sputnik wciąż jednak jest w Polsce i wciąż próbuje tłumaczyć Polakom, że mają na Kremlu sprawdzonych przyjaciół, którzy zawsze chętnie nam pomogą. Zatrzymanie Piskorskiego jest dla mnie dobrym sygnałem, dowodem na to, że po latach degrengolady w służbach ktoś na poważnie zaczął zajmować się zagrożeniem ze Wschodu. Mam nadzieję, że równie poważnie analizowana jest w kontekście bezpieczeństwa naszego państwa działalność rozmaitych „sputników”. Coś, co dzisiaj wygląda na kuriozum i znajduje się na marginesie (tak, jak kompletnie marginalna jest partia Zmiana) za chwilę może stać się naprawdę groźne. Publikacja dostępna na stronie:

Od 1 kwietnia jako współpracownik do zespołu naTemat.pl (Glob360) dołączył dziennikarz śledczy Mikołaj Podolski. Przez ostatnich siedem lat pracował w portalu Onet.pl, zajmował się m.in

Dziennikarstwo śledcze ma na celu wykrywanie i publiczne ujawnianie zbrodni, korupcji wśród osób pełniących funkcje publiczne, nepotyzmu, nadużyć władzy itp. Ujawnianie tych patologicznych zjawisk zawsze musi się odbywać w imię dobra publicznego oraz uwzględniać z jednej strony zasady wolnej prasy, z drugiej zaś chronić innych przed pochopnym osądem. Ma też zapewniać prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. Każdemu dziennikarzowi śledczemu musi zatem towarzyszyć świadomość istnienia zasad procesowych obowiązujących organy prowadzące śledztwa. Dyrektywy te powinny pośrednio kształtować śledczą aktywność dziennikarzy, określając pewne obowiązki dla nich. Obserwować chłodnym okiem Każde śledztwo dziennikarskie powinno się cechować obiektywizmem (art. 4 kodeksu postępowania karnego), co oznacza, że dziennikarz musi mieć bezstronny stosunek do osób, o których gromadzi informacje. Badający sprawę winien uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść określonych osób, przy czym należy podkreślić, iż zasada obiektywizmu wcale nie oznacza indyferentnej postawy dziennikarza wobec moralnej naganności postępowania jakiejś osoby. W wyroku Hlynsdóttir v. Islandia Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził, że metody i sposoby obiektywnego i zrównoważonego dziennikarstwa mogą się znacznie różnić, w zależności od różnych czynników dotyczących danego środka przekazu. Mając na uwadze, iż dziennikarka w swoim reportażu przedstawiła nie tylko wersję wydarzeń jednej strony, ale również wersję drugiej strony, uznał jednocześnie, że dążyła ona do osiągnięcia równowagi w swoim materiale. Pogląd o podobnej treści Trybunał wyraził w innym judykacie Jersild v. Dania, stwierdzając końcowo, iż art. 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności chroni nie tylko treść poglądów i informacji wyrażanych przez media, ale także formę, w jakiej są one przekazywane. Warto przytoczyć również stanowisko wyrażone w wyroku SA w Poznaniu z 30 kwietnia 2008 r., I ACa 245/08, zgodnie z którym: „Na etapie wykorzystania materiałów prasowych istotne jest przede wszystkim wszechstronne, a nie selektywne przekazanie informacji, przedstawienie wszystkich okoliczności i niedziałanie »pod z góry założoną tezę«, a także rozważenie powagi zarzutu, znaczenia informacji z punktu widzenia usprawiedliwionego zainteresowania społeczeństwa oraz potrzeby (pilności) publikacji". Niewątpliwie dziennikarz musi pamiętać, że zarzut popełnienia nawet najbardziej brutalnego przestępstwa nie przesądza jeszcze o winie oraz że w każdej sprawie są okoliczności obciążające i łagodzące. Język dziennikarza powinien być daleki od wyrażania sympatii wobec stron przygotowywanego materiału. Niestety, często obserwujemy, że relacjonowaniu efektów dziennikarskich śledztw towarzyszą pewne tendencje. Dziennikarze powołują się na wyselekcjonowane informacje, z reguły o charakterze sensacyjnym, będące podstawą kształtowania przekonania odbiorców. Wielokrotnie towarzyszy temu pochopne wyprowadzanie wniosków i formułowanie sądów, zazwyczaj o winie konkretnej osoby. Tymczasem należy dążyć do badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść potencjalnego sprawcy. Informować, nie wyrokować Prowadzący śledztwa dziennikarskie stykają się z zasadą domniemania niewinności (art. 5 § 1 Zgodnie z nią oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu. Doniosłość omawianej zasady – sięgającej korzeniami prawa rzymskiego – podkreślają również akty prawa międzynarodowego ( konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności czy Międzynarodowy pakt praw politycznych i obywatelskich) oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji RP. Z tak ujętej reguły wynikają dwa nakazy: traktowania oskarżonego jako niewinnego, a zatem odnoszenie się do niego w taki sposób, jakby nie był uznany za winnego, oraz krytycznego nastawienia do wysuniętego przeciw niemu zarzutu. Słusznie ponadto wskazuje się w doktrynie, że zamieszczenie zasady domniemania niewinności w Konstytucji RP powoduje, że oddziaływanie tego przepisu nie ogranicza się do organów procesowych, lecz również obejmuje inne podmioty, w tym osoby fizyczne oraz szeroko rozumiane media. Obowiązywanie tej dyrektywy w śledztwie dziennikarskim zależy od tego, czy prowadzone jest ono przed wszczęciem postępowania przygotowawczego czy też równolegle z tym postępowaniem. W pierwszym przypadku publikacja taka może zawierać wszystkie informacje o okolicznościach popełnionego czynu oraz nazwiska i dane osób, które dziennikarze uznali za sprawców. Zasada domniemania niewinności tutaj nie funkcjonuje, ponieważ nie ma podejrzanego w rozumieniu kodeksu postępowania karnego (art. 71 § 1). Dyrektywa ta obowiązuje bowiem w postępowaniu przygotowawczym od momentu skierowania ścigania karnego przeciwko określonej osobie o oznaczony czyn. Granice śledztwa dziennikarskiego wyznacza tutaj odpowiedzialność dziennikarza na podstawie art. 212 (pomówienie) oraz art. 23 i 24 kodeksu cywilnego (ochrona dóbr osobistych). Bywa również, że śledztwo dziennikarskie prowadzone jest równolegle z postępowaniem przygotowawczym. Wówczas powstaje obowiązek respektowania przez dziennikarza w pełni zasady domniemania niewinności. Wskazany zakaz ma zastosowanie nawet w sprawie, do której ujawnienia przyczynił się sam dziennikarz, a także odnosi się do wszystkich osób, przeciwko którym toczy się postępowanie karne, bez względu na ich status, a więc także osób publicznych. Prasa nie może przekraczać określonych granic, w szczególności ochrony prawa do prywatności osób oskarżonych w postępowaniu karnym oraz domniemania niewinności (wyrok ETPCz w sprawie Axel Springer SE i RTL Television GmbH v. Niemcy). Podejrzany (oskarżony) powinien bowiem być traktowany przez wszystkich, tym samym również przez dziennikarzy, jako osoba niewinna, dopóki prowadzone przeciwko niemu postępowanie nie zostanie prawomocnie ukończone. Warto przy tym pamiętać, że nawet przyznanie się do winy przez oskarżonego samo w sobie nie znosi ochrony domniemania niewinności. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wskazuje, że dużego znaczenia nabiera obowiązek dziennikarza wyraźnego oddzielenia opisu faktów, zdarzeń od ocen i komentarzy (wyroki z 2 kwietnia 2004 r., III CK 463/02; z 12 stycznia 2006 r., II CSK 319/05). Obowiązującą zasadę domniemania niewinności wzmacnia regulacja art. 13 ust. 2 prawa prasowego. Przepis ten statuuje zakaz publikacji danych osobowych i wizerunku osób, przeciwko którym jest prowadzone postępowanie karne. Publikacja może nastąpić dopiero po uzyskaniu zgody tych osób albo po zezwoleniu na to wydanym przez właściwego prokuratora lub sąd z uwzględnieniem interesu społecznego. Dążyć tylko do prawdy Fundamentem każdego śledztwa dziennikarskiego powinna być prawda. Wszelkie ustalenia dziennikarza muszą być na niej oparte, a jego nadrzędnym celem ma być dążenie do jej osiągnięcia. W procesie karnym zasada ta również zajmuje centralne miejsce i jest określana najczęściej mianem zasady prawdy materialnej (obiektywnej). Wspomniana zasada to dyrektywa, w myśl której podstawę wszystkich rozstrzygnięć powinny stanowić ustalenia faktyczne zgodne z rzeczywistością (art. 2 § 2 Jest ona realizowana ustawowo dopuszczalnymi środkami, a granice jej poznania wytyczają zasady humanizmu, demokratyzmu i praworządności. Wydaje się oczywiste, że w takich samych granicach powinni działać dziennikarze prowadzący własne śledztwa. Obowiązek dążenia do prawdy został nałożony na dziennikarzy w art. 6 ust. 1 pr. pras., w którym zobowiązano prasę do prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk. Sprzeniewierzenie się idei proklamowanej w tym przepisie nastąpi poprzez manipulację faktami, przesadę, koloryzowanie, wyrywanie z kontekstu, mieszanie ustaleń z założeniami itp. Jest przy tym oczywiste, że dziennikarz nie zawsze jest w stanie dotrzeć do prawdy, chociażby dlatego, że nie ma uprawnień podobnych do tych, które ma sędzia lub prokurator, np. nie wezwie świadka na przesłuchanie i odebranie od niego depozycji procesowych pod rygorem odpowiedzialności karnej za ich fałszywy charakter. W wyroku z 28 września 2000 r. SN zauważył: „Nie można przyjąć domniemania, że wszyscy, do których dziennikarz zwraca się o wyjaśnienie kwestii, jakie nasuwają się w sprawie, którą chce poruszyć na łamach prasy, informują go w sposób zgodny z prawdą. Nie zawsze będzie to świadome wprowadzenie w błąd. Nieraz może to być wynikiem niepełnej znajomości stanu rzeczy, przy nieświadomości znaczenia, jaką będzie miało wykorzystanie informacji przez dziennikarza. Świadomość tę ma dziennikarz, gdyż on bierze odpowiedzialność za to, co przenosi na strony gazety, i dlatego, gdy nie zasięga informacji będącej autorytetem w danej sprawie, albo podmiotem niezainteresowanym, powinien sprawdzić prawdziwość uzyskanych informacji. (...) Samo przekonanie dziennikarza o prawdziwości publikowanej informacji nie spełnia wymagań stawianych w dyspozycji art. 12 ust. 1 pkt 1 pr. pras.". Działania jego winna bowiem cechować staranność (a zatem pilność, wytrwałość, wnikliwość, sumienność, dokładność, dociekliwość w poszukiwaniu prawdy, dbanie o szczegóły, upewnienie się co do zgodności informacji z innymi znanymi faktami itp.) oraz rzetelność (czyli odpowiedzialność, rozwaga, krytycyzm, uczciwość, solidność, obiektywizm, niedziałanie pod z góry założoną tezę, odpowiedzialność za słowo itp.) na każdym etapie zmierzającym do publikacji materiału. Opisywany wzorzec postawy dziennikarskiej dotyczy wszystkich elementów materiału prasowego, także tytułu. Dziennikarstwo śledcze jest faktem, a jego właściwe wykonywanie przyczynia się do likwidacji wielu groźnych patologii w życiu publicznym. Co więcej, prowadzenie tego rodzaju dziennikarstwa dowodzi słabości państwowego aparatu przeznaczonego do walki z przestępczością. Dziennikarze powinni jednak być świadomi, że w swojej aktywności zawodowej nie poruszają się w niczym nieograniczonej przestrzeni prawnej, wręcz przeciwnie – istnieją ramy prawne, a wśród nich zasady procesowe, których nie wolno przekraczać. ? Autor jest doktorem, prokuratorem Prokuratury Regionalnej w Krakowie del. do Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury

^{Był reporterem, redaktorem, wicenaczelnym i szefem w lokalnych redakcjach „Gazety Wyborczej” w Toruniu, Bydgoszczy i Gdańsku [3] [4]. W 2011 rozpoczął pracę w centralnej redakcji w Warszawie. Jest laureatem nagród Grand Press i Mediatory [5] [6] .} Opublikowano: 2017-06-01 14:58:51+02:00 · aktualizacja: 2017-06-01 15:01:52+02:00 Dział: Smoleńsk Smoleńsk opublikowano: 2017-06-01 14:58:51+02:00 aktualizacja: 2017-06-01 15:01:52+02:00 autor: Fratria Co tam szokujące informacje o podmienionych ciałach i wrzucaniu szczątków ludzkich do jednego worka lub trumny! Dziennikarze TVN i TVN 24 zorganizowali medialną rozróbę na konferencji prasowej. Nie interesowały ich pytania o szokujące nieprawidłowości przedstawicieli rządu PO i PSL w Smoleńsku, nie pytali także o rosyjskie bestialstwo i bezczeszczenie zwłok ofiar smoleńskich. Najbardziej interesowało ich, że sekcje zwłok nie ujawniły… dowodów na wybuch na pokładzie TU–154. Chcieli też, by prokurator Marek Pasionek wytłumaczył swój udział w pracach sekcyjnych tuż po katastrofie smoleńskiej. Bardzo też byli ciekawi kiedy przed obliczem prokuratora staną Antonii Macierewicz i dr Berczyński. Przepychanka zaczyna się w 31 minucie nagrania Dlaczego nie alarmował pan o tych informacjach już 13 kwietnia, gdy był pan w Moskwie? – dopytywał reporter TVN. Prokurator Pasionek spokojnym tonem przypomniał, że tematem konferencji są ustalenia polskich sekcji zwłok i odpowiedział: Co konferencja prasowa, na którą zapraszam, to regularnie mnie o to pytacie. W stanie faktycznych nie zmieniło się nic. Byłem z 13 na 14 kwietnia w Moskwie, nie informowałem o nieprawidłowościach, bo sekcje były zakończone. Zostałem poinformowany przez prokuratorów, że sekcje zostały przeprowadzone bez ich udziału. – kolejny już raz tłumaczył Pasionek. Jeśli chciałby pan sięgnąć po bardziej precyzyjne dane, to pan spojrzy do archiwum, na każdej konferencji w sposób wyczerpujący odpowiadałem na te pytania . – dodał prokurator. Dziennikarze z Wiertniczej nie chcieli jednak pytać o wyniki sekcji zwłok i ekshumacji i pytali o kwestie ustaleń podkomisji smoleńskiej. Za wszelką cenę chcieli uzyskać odpowiedź, czy na pokładzie doszło do wybuchu. Prokurator odpowiedział, że konferencja dotyczy ekshumacji i sekcji zwłok. Reporterzy TVN chcieli też dowiedzieć się dlaczego nie został jeszcze przesłuchany w sprawie Antoni Macierewicz i dr Berczyński. Prosimy o szacunek dla ofiar katastrofy smoleńskiej i zadawanie pytań tylko w tym temacie. – apelowała rzecznik prasowa Prokuratury Krajowej. Zdenerwowani dziennikarze z TVN odpuścili dopiero, gdy tę przepychankę stanowczo przerwała rzecznik Prokuratury Krajowej. Dla mediów związanych z opozycją sprawy sekcji i bałaganiarstwa przedstawicieli rządu Donalda Tuska nie są istotne. Najważniejsze, by narrację smoleńską przestawić na inne tory - bezpieczne dla obecnej opozycji. WB Publikacja dostępna na stronie: 22 maja 1980 w Radomiu) – polski dziennikarz śledczy i publicysta. Dwukrotny laureat nagrody Grand Press w kategorii news (2009 i 2022), w 2021 roku na miejscu piątym, a w 2022 roku wybrany Dziennikarzem Roku – głosami konkurencyjnych redakcji [2] . Szymon Jadczak pracę w mediach zaczął w radomskim oddziale „Gazety Wyborczej”, brał udział w przygotowywaniu głośnego tekstu o seksaferze w Samoobronie - przypominają Był też związany z portalem Interia a od 2008 roku związany był ze stacjami Grupy TVN, najpierw TVN, potem TVN24. Jadczak jest również autorem głośnego reportażu o powiązaniach Wisły Kraków ze światem przestępczym. Jego książka "Wisła w ogniu. Jak bandyci ukradli Wisłę Kraków" została nominowana w pierwszej edycji konkursu Grand Press - Książka Reporterska Roku. Trochę przykro, że na końcu mojej przygody z TVN24 okazało się, że człowiek to tylko pozycja w Excelu, a niektórzy wciąż nie mogą pogodzić się, albo może nie wiedzą, że pańszczyznę w Polsce zniesiono już dość dawno, bo w 1864 roku. Ale nie ma co roztrząsać, warto pamiętać tylko to, co dobre. Do zobaczenia w lepszych czasach - napisał do współpracowników, z wyraźnym żalem do byłych pracodawców. Jak później poinformował, podejmie teraz pracę w jednym z portali internetowych. "Odchodzę, bo dostałem bardzo dobrą propozycję" - powiedział portalowi Od jesieni informujemy na o problemach TVN-u, który raz po raz zwalnia pracowników, nawet spośród dyrektorów. Po grudniowych zwolnieniach około 30 osób, oraz styczniowych zwolnieniach (kilkanaście osób) przyszła też pora na likwidację istniejącego od wielu lat stałego biura stacji w Moskwie. Jak informował niedawno anonimowo jeden z pracowników stacji Polsat, "jeszcze nigdy tylu pracowników TVN-u nie składało swoich CV do Polsatu, jak teraz". Źródło:

Czesław #Michniewicz pozwie Szymona #Jadczaka za tekst, w którym dziennikarz śledczy opisał relacje selekcjonera z „#Fryzjerem" ️ Pełnomocnikiem trenera polskiej reprezentacji jest Piotr #Kruszyński, który był obrońcą Ryszarda F. 26 Jun 2022

Kiedy Polacy będą już przyduszeni do ziemi – wtedy się obudzą! Perspektywy nadchodzących zmian w całej Polsce są coraz bliższe. „Układ sterowany” przez zdrajców narodowych od roku 1989 w Polsce nabiera wody i zaczyna tonąć. Naród jest na krawędzi wytrzymałości. Piotr Moskwa – komentuje:... Czytaj więcej

Aleksander Orłow - polski dziennikarz śledczy, który pisał o korupcji w Odessie - po prawie pięciu latach opuścił areszt. O decyzji ukraińskiego sądu poinformowała Fundacja Otwarty Dialog. Orłow w 2011 roku został aresztowany pod zarzutem zabójstwa; będzie odpowiadał z wolnej stopy. ^{Opublikowano: 2012-03-10 22:24:18+01:00 · aktualizacja: 2012-03-11 09:37:14+01:00 Dział: Polityka Polityka opublikowano: 2012-03-10 22:24:18+01:00 aktualizacja: 2012-03-11 09:37:14+01:00 Fot. Dziennikarze śledczy Paweł Reszka oraz Michał Majewski są nowymi autorami tygodnika WPROST. Na łamach gazety zadebiutują w najbliższych numerach - informuje wydawca Reszka był korespondentem „Rzeczpospolitej” w Moskwie w latach 2003–2006, a następnie szefem działu śledczego „Dziennika”. Był wyróżniany nagrodami miesięcznika „Press” za reportaże i teksty śledcze. W 2005 r. otrzymał Nagrodę im. Dariusza Fikusa, a w 2010 r. wspólnie z Michałem Majewskim został uhonorowany Nagrodą im. A. Woyciechowskiego za cykl artykułów na temat katastrofy smoleńskiej. Publikacja dostępna na stronie:} Duński dziennikarz w swojej publikacji jako współwinnego powstaniu Nord Stream wskazuje również byłego premiera Danii Larsa Lokke Rasmussena (w latach 2009-11 oraz 2015-19), szefa duńskiej Formuła programów telewizyjnych zakłada ich atrakcyjność, sensacyjność czy też dotarcie do możliwie szerokiego kręgu odbiorców. Nie może to jednak usprawiedliwiać wielokrotnego łamania prawa i wprowadzania w błąd funkcjonariuszy publicznych. Czytaj także: Tajemnica dziennikarska: co powinien wiedzieć redaktor naczelny Taka teza została zawarta w wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie dziennikarza, który podczas prowokacji dziennikarskiej wcielił się w postać kubańskiego uchodźcy. Celem jego działania było przedstawienie rzeczywistych warunków panujących w ośrodkach dla cudzoziemców oraz poniżającego ich traktowania. Aby tam trafić, wykorzystał swe kubańskie pochodzenie, podał fałszywe dane personalne i nieprawdziwą historię przekroczenia granicy. W ocenie sądu obraz sytuacji w tych ośrodkach można było przedstawić w równie sensacyjny i poruszający sposób bez konieczności popełnienia czynów karalnych. Ponadto dziennikarz postawił się ponad prawem, przejął rolę organów ścigania, gdy w rzeczywistości – zdaniem sądu – nie było ku temu najmniejszych podstaw, gdyż właściwe organy państwa podjęły już wcześniej działania związane z sytuacją w ośrodkach dla cudzoziemców, a program nie doprowadził do uzyskania nowych informacji. W jednym z orzeczeń Europejski Trybunał Praw Człowieka, konstatując istotną rolę, jaką odgrywa prasa w demokratycznym społeczeństwie, podkreślił, że nie może to być przyzwoleniem na przekraczanie pewnych granic i zwolnieniem z obowiązku przestrzegania powszechnie obowiązujących przepisów prawa karnego. „Jak ustalili w wyniku prowokacji dziennikarskiej reporterzy śledczy(...)", „śledztwo dziennikarskie pozwoliło na ujawnienie(...)". Takie i podobne sformułowania stały się nieodzownym elementem współczesnej medialnej rzeczywistości. Dziennikarstwo śledcze jest szczególną dziedziną dziennikarstwa, której nie da się zamknąć w proste ramy definicji. Jego przedmiotem bywają najczęściej sprawy skomplikowane i wielowątkowe. Celem jest tu bowiem wykrywanie i publiczne ujawnianie zbrodni, korupcji wśród osób pełniących funkcje publiczne, nepotyzmu, nadużyć władzy itp. Ten rodzaj dziennikarstwa najpełniej oddaje spełnianą przez media funkcję kontrolną. Ujawnianie patologicznych zjawisk zawsze musi się odbywać w imię dobra publicznego. Każde śledztwo dziennikarskie powinno cechować się obiektywizmem, co oznacza, że dziennikarz musi mieć bezstronny stosunek do osób, o których gromadzi informacje. Zgodnie z kodeksem etyki dziennikarskiej SDP „w zbieraniu materiałów nie wolno się posługiwać metodami sprzecznymi z prawem i nagannymi etycznie; wyjątkiem jest dziennikarstwo śledcze, tj. tropienie w imię dobra publicznego – za wiedzą i zgodą przełożonych –zbrodni, korupcji nadużycia władzy". Wypada tu wspomnieć o tzw. śledztwie wcieleniowym, w którym dziennikarz podejmuje wiele zaplanowanych działań polegających na posługiwaniu się różnymi technikami, w tym niejednokrotnie związanymi ze zmianą tożsamości czy też zawodu, które mają na celu uzyskanie informacji o badanym procederze. Dziennikarz stosujący prowokację stąpa po bardzo cienkiej linii, którą łatwo może przekroczyć, stając się sprawcą czynu zabronionego. Paleta przestępstw możliwych do popełnienia w trakcie prowokacji jest bogata. Jak się podkreśla w doktrynie, szczególnie niebezpieczne są metody prowokacji polegające na naruszeniu przez przedstawiciela prasy przepisów w celu zbadania funkcjonowania organów egzekwujących prawo, wykazania nieracjonalności regulacji prawnych lub zobrazowania łatwości popełnienia czynu zabronionego. Prowokacja dziennikarska jest niewątpliwie działaniem na granicy prawa, a nierzadko jego naruszeniem. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż dziennikarz może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej z art. 212 kodeksu karnego, gdy dopuści się zniesławienia, publikując zarówno własne ustalenia, jak i te, o których dowiedział się od prowadzących postępowanie karne. Istotne jest przy tym wykazanie, że podane wiadomości mogły osobę pomówioną poniżyć w opinii publicznej, czyli zarówno spowodować naganną ocenę w powszechnym odczuciu szerokiego, nieograniczonego kręgu osób, jak również narazić ją na utratę zaufania potrzebnego na danym stanowisku, w zawodzie lub rodzaju działalności. Inaczej niż przy zniesławieniu, znieważyć (art. 216 z kolei można tylko ściśle określoną osobę. W dziennikarskiej działalności śledczej do zniewag dochodzi znacznie rzadziej niż do pomówień, przy czym przestępstwo zniewagi może pozostawać w zbiegu z przestępstwem pomówienia. Będzie tak, gdy znieważenie łączy się z przekazaniem wiadomości poniżających inną osobę. Na przykład określenie kogoś mianem „oszust" nosi w sobie zarówno cechy zniewagi, jak i pomówienia. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 prawa prasowego dziennikarz jest zobowiązany dbać o poprawność języka i unikać wulgaryzmów. Jeżeli w materiale prasowym użyje pod czyimś adresem wulgaryzmu, może być oskarżony o znieważenie. Jak pokazuje rzeczywistość, dziennikarze śledczy narażeni są często na odpowiedzialność karną określoną w art. 241 – rozpowszechnianie publicznie wiadomości z postępowania przygotowawczego bez zgody prokuratora bądź z postępowania sądowego prowadzonego zgodnie z art. 360 kodeksu postępowania karnego z wyłączeniem jawności. W doktrynie wskazuje się, iż nie stanowi przestępstwa rozpowszechnianie wiadomości będących wprawdzie w polu zainteresowania organów prowadzących postępowanie karne, ale uzyskanych z innych, niezależnych źródeł, np. w wyniku prowadzonego na własną rękę śledztwa dziennikarskiego. Z kolei zgodnie art. 240 § 1 dziennikarz dopuści się zaniechania obowiązku zawiadomienia o przestępstwie, gdy mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego wymienionego w tym przepisie, nie zawiadomi o tym niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw. Z omawianym problemem ściśle wiąże się możliwość popełnienia przez dziennikarzy śledczych przestępstwa poplecznictwa, którego znamiona określa art. 239 § 1 W zasadzie nic nie stoi na przeszkodzie, aby dziennikarz publikował ustalenia z własnego śledztwa, ale musi uważać, ponieważ w pewnych okolicznościach publikacja materiału prasowego może spłoszyć sprawców, umożliwić im zacieranie śladów przestępstwa, a nawet narażać świadka albo ofiarę na niebezpieczeństwo utraty zdrowia lub życia. Z podobną sytuacją mamy do czynienia, gdy dziennikarz w wyniku swoich działań ustali chociażby miejsce przebywania sprawcy przestępstwa. Trzymanie tej wiedzy w tajemnicy do czasu publikacji materiału prasowego może się przyczynić do jego ucieczki. Aby jednak można było postawić dziennikarzowi zarzut poplecznictwa, musi być wykazane, że miał on świadomość, iż swoim zachowaniem utrudnia bądź udaremnia postępowanie karne, a także pomaga w ten sposób sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej. Przy wytyczaniu granic śledztwa dziennikarskiego nie sposób pominąć regulacji zawartej w art. 236 przewidującej odpowiedzialność karną za zatajanie dowodów niewinności osoby podejrzanej. Celem tego przepisu jest zabezpieczenie przed ewentualnym skazaniem lub ukaraniem osoby niewinnej. Jeżeli zatem dziennikarz wejdzie w posiadanie informacji, z których wynika, że jakaś osoba nie dopuściła się określonego czynu zabronionego, a organ prowadzący postępowanie tego nie wie, musi bezwzględnie go o tym powiadomić. Niezwykle istotny pozostaje problem związany z wykorzystaniem przez dziennikarzy informacji uzyskanych przez inne osoby za pomocą nielegalnego podsłuchu. Kwestię tę reguluje art. 267 § 4 dotyczący odpowiedzialności karnej dziennikarzy wykorzystujących w swoich publikacjach zdobyte nielegalnie informacje, np. pochodzące z podsłuchu wykonanego przez osobę trzecią. Chodzi tutaj o ujawnianie nielegalnie uzyskanej informacji, bo takie działanie może nastąpić także poprzez ich opublikowanie lub podanie do wiadomości za pomocą środków masowego komunikowania. Czytaj także: Tajemnicę dziennikarską trzeba zastrzec Z kolei zakłócanie tzw. miru domowego może przybrać postać wdzierania się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia, na ogrodzony teren albo nieopuszczania takiego miejsca wbrew żądaniu uprawnionego. Chodzi tu nie tylko o przełamanie przeszkody fizycznej, lecz również woli osoby uprawnionej. Do naruszenia miru domowego może dojść także na terenie restauracji. Według Sądu Rejonowego w Zamościu: „Niezgodne z prawem zachowanie sprowadzało się do tego, że wbrew żądaniu osoby uprawnionej, tj. właściciela lokalu, dziennikarka nie opuściła go niezwłocznie. Sam pokrzywdzony przyczynił się do naruszenia, gdyż nie umieścił na zewnątrz budynku w sposób widoczny dla innych osób informacji o tym, że jest to impreza zamknięta, dla ściśle określonej grupy ludzi (...)". Dziennikarz w swojej działalności zawodowej może dopuścić się również czynów zawartych w kodeksie wykroczeń. Należy tu przede wszystkim wskazać na art. 61 mówiący o przywłaszczeniu stanowiska, tytułu lub stopnia, a zatem o posługiwaniu się nimi w taki sposób, że wywołuje to u osób trzecich przekonanie o faktycznym piastowaniu takiego stanowiska albo posiadaniu danego tytułu lub stopnia. Możliwe jest również wprowadzenie w błąd organu państwowego lub instytucji upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania co do tożsamości własnej lub innej osoby albo co do swojego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub zamieszkania (art. 65 Chodzi tu o wszelkie sytuacje związane z podaniem – w zakresie ustawowo wskazanym – danych odmiennych od rzeczywistości. O wykroczeniu nie będzie można mówić, gdy zostaną podane osobie prywatnej albo organizacji społecznej nieprawdziwe informacje dotyczące tożsamości, obywatelstwa, miejsca zamieszkania, zatrudnienia, ponieważ podmioty te nie zostały ustawowo uprawnione do legitymowania. Należy zatem zauważyć, że dziennikarz nie jest i nie może zostać zwolniony z obowiązku przestrzegania prawa. Nie znajduje akceptacji zasada, że cel uświęca środki. Dziennikarzom powinna zatem towarzyszyć świadomość, że w swojej aktywności zawodowej nie poruszają się w niczym nieograniczonej przestrzeni, wręcz przeciwnie – są dość jasno wytyczone ramy prawne, których im przekroczyć nie wolno. Konkludując, należy stwierdzić, iż dziennikarstwo śledcze to bardzo trudny obszar aktywności zawodowej, jednakże bez niego wiele nieprawidłowości w życiu społecznym, a zwłaszcza działalności instytucji państwowych nie wyszłoby na jaw. Autor jest doktorem prawa, prokuratorem Prokuratury Regionalnej w Krakowie delegowanym do Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury Piotr Najsztub. Data i miejsce urodzenia. 24 lutego 1962. Żnin. Zawód, zajęcie. dziennikarz, publicysta. Multimedia w Wikimedia Commons. Cytaty w Wikicytatach. Piotr Najsztub (ur. 24 lutego 1962 w Żninie [1]) – polski dziennikarz i publicysta [2] .

Piotr Moskwa: Nie ufajcie Pawłowi Kukizowi od inicjatywy JOWów w Polsce! On wraz z innymi anty polakami byli na Ukrainie – na Majdanie – obalać Prezydenta Janukowycza, aby tam rządziła Bruksela !

Świat • 21.06.2020 22:59. Jak wygląda życie pod władzą Antify? Amerykański dziennikarz sprawdził to osobiście. Jeden z amerykańskich dziennikarzy postanowił zobaczyć jak wygląda od Escucha y descarga los episodios de Podcasty Radia Wnet - Wnet.fm | Warszawa 87,8 FM | gratis. Piotr Nisztor mówi o wycieku mailów polskich polityków. Według naszego gościa jest to jeden z największych kryzysów Zjednoczonej Pr Programa: Podcasty Radia Wnet - Wnet.fm | Warszawa 87,8 FM |. Canal: Podcasty Radia Wnet - Wnet.fm | Warszawa 87,8 FM |. Tiempo: 09:21 Subido 18/06 a las 12:01 .